Καθώς οι
περιορισμοί δεν αποδίδουν τα μέγιστα αναρωτιέμαι
αν τελικά ήταν μάταιος ο αγώνας του Φουκώ στο
Κολλέγιο της Γαλλίας-προ δεκαετιών-να διδάξει
την ’’Μέριμνα για τον Εαυτό" και την ’’Ατομική
Διακυβέρνηση’’. Ο Γάλλος διανοητής δεν πρόλαβε
να ζήσει και να δεί πως η έκτακτη ανάγκη γίνεται
Νόμος και συνεργάζεται με την Εξουσία
καθυποτάσσοντας το υποκείμενο. Και η ματαιότητα
που αναφέρω συνίσταται στο γεγονός ότι η
σημερινή επίκληση της ατομικής ευθύνης δεν
εδράζεται στην λογική της μέριμνας του εαυτού
αλλά στην βιοπολιτική δια-κυβερνησιμότητα του
υποκειμένου.
Αυτό που ζει η
ανθρωπότητα έχει
προφανώς κάτι και από
την φρουδική δυσφορία
εντός του πολιτισμού:
ενστικτώδης καθίζηση
καθετί συλλογικού και
συγχρονισμός της
κοινωνικής μηχανικής με
τα ατομικά βιολογικά
ρολόγια που ρυθμίζουν
την συλλογική επιθυμία.
Γιατί αυτό που στην
ουσία επιμένει να
περιορίζεται -επι έναν
ολόκληρο χρόνο - είναι η
περιφορά της επιθυμίας :
η ροή της μέσα στην
εμπορευματική και
λιβιδινική μεγαμηχανή.
Με το social distancing
πχ. έχουμε την επιτυχία
του Νόμου που χωρίς να
εγγράφεται σε
κανονιστικές διατάξεις
εν τούτοις
ιζηματοποιείται επιτυχώς
στο ασυνείδητο. Με την
μάσκα και το πρόστιμο
έχουμε ξεκάθαρο ορισμό
της διπλής εντολής που
μεταφέρει η βιοπολιτική
της ατομικής ευθύνης :
προστατεύεσαι και
προστατεύεις αλλιώς
πληρώνεις γιατί δυνητικά
μολύνεις το σύνολο.
Και επειδή στην εποχή
της πανδημίας η υψηλή
τεχνολογία φροντίζει να
μετασχηματίζει σε
εμπόρευμα τον φόβο (τον
εξυψώνει σε συλλογικό
κίνδυνο) οι γνωστοί
κολοσσοί θα μας
εγκαταστήσουν στα κινητά
την εφαρμογή αναγνώρισης
κοντινών φορέων του ιού.
Με αυτή το υποκείμενο θα
προλαβαίνει τον κίνδυνο:
θα ξέρει και θα κρατά σε
απόσταση τους
μολυσμένους άλλους. Η
μηχανική της ψηφιακής
αναγνώρισης των
νοσούντων θα εξασφαλίσει
την ανοσία του
υποκειμένου και της
αγέλης (ιδού το εμβόλιο
λοιπόν: ένας ψηφιακός
ιχνηλάτης).
Αυτή η έμφαση στην
ατομικότητα του κινδύνου
θα γίνει συνώνυμο της
ύπαρξης. Θα επιτευχθεί
με συστημική ακρίβεια η
κοινωνική απόσταση : όχι
απλά η αποστασιοποίηση.
Για να ολοκληρωθεί όμως
ο θρίαμβος του
υποκειμένου έναντι της
κοινωνικότητας είχε
προλάβει να επιβληθεί
σταδιακά και αθόρυβα
ένας άλλος κανόνας : η
κατάργηση της απόστασης
που γεννιέται μέσα από
την ιντερνετική εγγύτητα.
Η ανθρωπότητα είχε
εθιστεί στο ερέθισμα της
δι-επαφής. Και σήμερα η
εξουσία κινητοποιεί
ακριβώς το αντίθετο
φοβικό ερέθισμα: της
μη-επαφής.
Δεδομένο είναι ότι ο
υπαρκτός - λόγω του ιού
- φόβος του θανάτου έχει
κυκλωτική και
οικουμενική ισχύ.
Ασφαλείς συναλλαγές και
ασφαλείς κοινωνίες θα
είναι οι αν-έπαφες.
Ασφαλής εργασία θα είναι
η εξ αποστάσεως δικτυακή.
Και αυτή ακόμη η φιλία
θα εκτρέπεται σε εξ
αποστάσεως επικοινωνία
με follow, like και
emoticons.
Η υπερεγωτική προσταγή
που θα εγγράφεται στο
συλλογικό ασυνείδητο θα
είναι αυτή της
μή-συνάθροισης και της
μη-συνύπαρξης στον
δημόσιο χώρο. Η ασφαλής
απόσταση και οι
περιορισμοί στην
δια-κίνηση της επιθυμίας
θα εγγράφονται πλέον
μόνο στον υποκειμενικό
χρόνο. Γιατί ο ιστορικός
χρόνος έχει μάλλον
εμβολιαστεί προ πολλού
με αντι-κοινωνικά
αντισώματα...
Ηλίας Καραβόλιας –
European Business Review
Greek Finance Forum
Σχόλια Χρηστών
Trading
σε ελληνικές μετοχές μέσω
της Πλατφόρμας Συναλλαγών Plus 500 (Κάντε Click και
Κατεβάστε την μοναδική πλατφόρμα συναλλαγών, χωρίς καμία
οικονομική υποχρέωση, περιλαμβάνει και λογαριασμό "επίδειξης"
- Demo).
